Duman Gözlüm Şiiri - Müjde Işıklar

Gönlümden akan bir nehir
Bu nehir ki aktıkça,
İçimi aşındıran nefretim.
Bir gonca gibiyim.
Dalından koparılan sevgim.
Şimdi ben yine yalnız gezerim.
O gözlerinde kaybolan benim.
Her zaman yağmur gibiyim.
Karanlığıma doğan güneş
Bırak beni sen hiç sevmemişsin.
Hani gül ile bülbül gibi
Suçum sevmekse ölmeyide bilirim.
Bana diken kadar acı veren kalbin.
Şimdi yine dermansız olan benim.
Seni göremeyince,silindi gözbebeklerim.
Geçemeyeceğim bir engelsin,
Ellerimden,dudaklarımdan dökülen sevgimsin.
Bir yıldızsın,her gülüşünde bana acı veren.
Sevgime şahit olan gözyaşlarım
Beyhude şimdi satırlarım
Güldün dikenine ben katlandım.
Sende seni aradım.
Şimdi yaşarken mezardayım.
Sevgindi yıllarımı çalan
Gözlerindi beni sarhoş yapan
Dalgalardı köpükleriyle avutan
Dudaklarındı bana yalanları ile haykıran
Kaybolayım ellerinin arasında
Ağlayayım kucağında
Deli oldum mecnundan da beter.
Yalan oldum dilden dile gezen
Gözlerimin önünde öyle gülüp geçen
Duman gözlerinle bana gülümseyen
Kahrolan kalbim için için eriyen.
Kalbime saplanan hançeri çıkarmanı istiyorum.
Son bulacak bu rüya ben ölüşümde
Elbet kapanacak perde duman gözlüm sevince
Ben yine uçurumdayım.
Duman gözlüm evlenince
Nasıl çöl kumsuz olmazsa
Ben sensiz olmam.
Zalimsin bilki korkularımda
Ne kadar bana yakın olsanda
Bilki o kadar uzaksın bana
Ne kadar yazsamda
Her satır aynı mana
Beni sevmeyen duman gözlüm elveda
Yılandı kalbin beni sokan
Aşk zehirini bana tattıran
Acı çektirip sonra ağlatan
Birşey yokmuş gibi aşk ateşiyle yanan
Yandıktan sonra küllerini bana savuran
Sonra ardına bakmadan kaçan
Yalansın mısralara sığmayan.