Duman Gözlüm Şiiri - Hatice Köksal

Tüterdi her geçtiğim kaldırımlarda gözlerin
En koyu mavinin derinliğine hapsolmuş sözlerime...
Bir seher vaktiydi kapımı çalan ellerin
dokundu tebessüm saçan serçelere...

Küçük bir alevi taşırdı gözlerin...
Dumanında hasret saklı bilmeden
Bulutların izini sürerdi hislerim...
küllerimi dalgalar alıp gitmeden

Kadıköyün rengiydi gözlerin...
Sessiz adımlarımın çığlıklarıydı martılar
Sebepsiz çarpan rüzgarın kollarında
Gözümü kapattığım gökyüzü senin...

Bir bahar rüzgarıydı soluduğum gözlerin
Lacivert soğuk akşamlarda...
Sönmek bilmez mumun dibindeki rengim
Bir dost serin gönül kıyılarımda...

Korktuğum bakışların yağarken gözlerime
Çiseleyen ruhumun gölgesinde biriktirdim,
Yaprak yeşili gözlerini görmek için hergün
Yerlerin ucunda yürürdü gözlerim...

İki sessiz gemiydi yol alıp giden
Eriyen dağların ardında suskun kayalara...
Bir kalem bir defter bozulan sessizliğimiz
Birde hayal boşluğumuzdaki ufuklara...