Duman Gözlüm Şiiri - Osman Türkaslan

Gecenin çıkmaz yollarındayım.
Kalbimde aşkım dilimde adın,
Dumanlar ise gecenin karanlığında,
Sensiz gecelerde karanlıklarda,
Üşüyorum duman gözlüm!
Duman gözlüm seni hiç sevmedim öyle mi?
Yüzüne bile bakmadım tombul yüzüne.
Öyle mi?
Hiç tanışmamıştık ki seninle,
Öpmedim ki seni,
Sarılmadım ki sana,
Karşılaşmadık ki seninle,
Konuşmadık ki senle,
Bu aşkı yaşamadık mı? duman gözlüm.
Seni hiç mi hiç sevmedim öyle mi?
Senin için ölmedim mi? Duman gözlüm,
Dön geri.
Hayat benim duman gözlüm,
Anlamı sensin.
Gecenin yıldızları benim,
Dilimdeki tek dilek sensin.
Gökyüzündeki dumanlı bulut benim,
Yağan yağmurum sensin.
Dumanlı dünyanın güneşi benim,
Benim ışığım sensin.
Ocak da yanan dumanlı kor benim,
Yüreğimdeki yanan alev ise sensin.
Ömür denilen duman benim,
Hayat denilen yaşamımsa sensin.
Dön geri duman gözlüm dön geri,
Ömür denilen yaşam bizimle tükensin