Düldül Şiiri - İdris Çetin

Bisikletimin yuvarladığı tozlar,
Boynumdan aşıyordu ileri doğru.
Boğazıma düğümlenen bir avuç toz,
Pedalları tersine çeviriyordu.
Yolun ilk ulağına dikilen çöp tenekesi,
Bisikletimin plakasını sordu;
Derken yeşillikler arsına karıştım,
Sonra mavi bir havuzla tanıştım.
Çürük oturakların başında,
Çağdaş sandalyenin çürük mahkûmları,
Birbirlerini suçluyorlardı,
Sağır hâkimin huzurunda…

Saçları tomarlaşmış ihtiyar bir kadın,
Gözlerini mâziye uzatıyordu,
Hırçın gençleri azarlayarak;
Onlara tarih dersi veriyordu.
Park cıvıl cıvıldı;
Öz benliğinden uzaklaşmış olarak.
Yaşlıların yanındaki çocuklarsa,
Ölü ruhlara can katıyordu.
Bisikletim oradan uzaklaştıkça,
Objektife yeni görüntüler takılıyordu.

31 Mayıs 1992
Konya