Dul -Sylvia Plath- Şiiri - İsmail Aksoy

Dul

Dul. Kendi kendisini tüketir bu sözcük –
Yüreğini tek bir göz gibi dışlamak isteyen
Haşlanmış, kızıl topoğrafyada
Yanan bir gazete kağıdının yüzeyi misali gövde
Yükseltir hissiz bir dakikayı güncelleyerek.

Dul. Bir yankıdan oluşan kendi gölgesiyle
O ölü hece, arkasında gizli bir geçit olan
Duvardaki paneli ifşa eder – eskimiş havayı,
Küflü anıları, o hiçbir şeye açılan
Sarmal merdiveni....

Dul. O kekre örümcek oturur da oturur
Sevgisiz basamaklarının merkezinde.
Ölümdür giydiği giysi, şapkası ve gerdanlığı.
Yeniden yakınında isteyeceği, ay beyazı ve maraz
Kocasının o güve suratı, dönenir etrafında,

İkinci bir kez öldürmeyi isteyeceği bir av misali –
Canlı bir ten misali, giderek ısınan ve kendisini de ısıtan
Kocasının mektuplarını serdiği gibi
Yüreğinin üstüne bastırdığı kağıttan bir imge.
Fakat, şimdi kağıt olan kimsenin ısıtmadığı kadının kendisidir.

Dul: şu büyük, boş mâlikane!
Cenneti gösteren oklar gibi şakıyan
Cereyanlı havayla dopdolu Tanrı’nın sesi,
Vaad eder sadece katı yıldızları, yıldızların arasındaki
Ölümsüz boşluğun uzayını ve hiç kimseleri.

Dul, o şefkatli ağaçlar eğilir,
Yalnızlık ağaçları, matem ağaçları.
Yeşil manzaranın etrafında gölgeler gibi dururlar –
Veyahut manzaradan oyulmuş siyah delikler gibi hatta.
Bir dul onlara benzer işte, gölge bir şey yani,

Eli saran el, ve bir şey yok aralarında.
Gövdesiz bir ruh başka bir ruha geçebilir
Bu berrak havada ve hiç de farkına varılmaz bunun –
Bir ruh başkasının içinden geçebilir, duman misali ince
Ve gittiği yönün ne olduğuna dair büsbütün bilgisiz.

İşte korkusu budur kadının – erkeğin ruhu belki canlanır
Ve hatta kadının donuk hislerini de canlandırır
Tıpkı Meryem’in mavi meleği gibi, baktığı o gri ve ruhsuz odanın
Haricinde her şeye körleşmiş, içeri girmek ve pencere camına
Sürekli bakmak zorunda olan güvercin misali.

(16 Mayıs 1961)

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

https://ecnebiedebiyat.wordpress.com/category/sylvia-plath/