Düğümlenen Sözcüklerim

Boğazımda düğümlenen sözcüklerim var
Sana söylenmeyi bekleyecek
Ama sırası belki de hiç gelmeden
Susuzluğunu yitirmiş bir çiçek gibi
Boynu bükük, rengi kaçmış, takati kalmamış
Mecalini baharlara ısmarlamakla meşgul
Bahara yetişeceğinin umudu bile kalmadan
Yetişse de yaşayacağına inanmadan
Bi çare nefesimin tükenmesini izliyorum
Yağmuru bekleyen çiftçiye benzetiyorum ruhumu
Seller gelse de nafile kurumuş topraklarıma
Doyumsuzluğun hat safhasının zirvesindeyim
İnmeye yetmeyecek kadar yorgunluğum var
Belki de bundandır zirvelerde kalışım
Sessizliğe bürünüşüm.
Ne zaman ineceğimi bilmek bir yana
Nasıl geldiğimin boşluğunda yankılanıyorum
Dorukların ayazı üşütürken kalbimi, tenimi
Dillerim hareketini ahrazlığa hediye ediyor
Bir daha canlılığını göstermeyecek inadıyla
Sessizliğini vücut diline devrediyor
Belki de gözlerime baktığın, küçük bir fotoğrafına bakmalıyım
Dilimin tutukluğunu paramparça etmesi için
Yok! Anladım ki;
Kelimelerimin boğazımda yaşadığı kargaşa
Seni karşımda göremeyişimden
Ya da sesimin sana ulaşamayacağındandır yar…