Düğüm Şiiri - Ömer Balcı 2

Varlık,yokluk; bir ince çizgi,uzun bir yolculuk…
Doğarken bir isyan nidası; kâh zaman suskunluk.

Bir sessizlik ki akıl-fikir buna çare etmez,
Geçmişteki geçmez ve gelecekteki hiç gelmez!

İnsan kovaladıkça zaman durur bu felekte,
Zaman kovaladıkça insan durur bu binekte.

Azameti almış yürümüş; dağlar,kehkeşânlar…
Apaçık bir ibret; ancak hayret edenler anlar.

Anladım ki bu kulak duymaz,bu dil hiç söylemez,
Bin bir tane mahluk dolaşır ama gözüm görmez.

Ruh ve beden; kimi apak kimi çamur içinde,
Sendekini bilmem ben asıl benlik dilencide.

Elimde bir kürek,her geçene toprak atmışım,
Bir çukur var ki ben onu hiç dolduramamışım.

Mutluysan gül oyna,dertliysen oturup da ağla!
Düğümler hep kör düğüm,al bu ipi de sen bağla.