Düğüm Şiiri - Fazıl Özen

Bir düğüm attım dudaklarıma
Sussun, haykırmasın diye
Yorgun bir atın tırısları,
Bitkin bir işçinin
Çapa sallayışı gibi
Ölgünüm,
Bezginim,
Yorgunum artık

Bir sesleniş,
Bir çağırış çok mu zor?
Gizli bir restleşme karşısında mıyım?
İçimdeki yangının
Kasırganın,
Afanın, tufanın
Büyüklüğünü kim anlayabilir?
Bilmiyorum

Çaresiz hissediyorum kendimi
Duygularımı anlatmak istesem de
Dilim döndüğünce
Kapılar sımsıkı kapalı
Dönüp arkama bakmadan
Başımı önüme eğip
Sessizce gitmek istiyorum,
Yapamıyorum

Nerede, nasıl, ne şekilde
Dile getirmeliyim
İçimde gizliden gizliye
Akan çağlayanları,
Kopan fırtınaları
Cevap bulamıyorum
Ne yapmalıyım,
Bilmiyorum

Ne güne değin sürecek bu sakinlik?
Ne zaman son bulacak
Bu fırtına öncesi sessizlik?
Bir gün bitecek mi
Solgunluk,
Sensizlik,
Yalnızlık?
Sonunu göremiyorum

Gitsem uzak diyarlara
Kalsam bir başıma
Issız bir adada
Meltem rüzgarları ve
Kuş sesleri arasında
Sadece kendimi dinlesem
Çare bulunur mu derdime,
Bilmiyorum

Çözsem bu derin bulmacayı
İçimdeki çığlıklar diner mi?
Çare olur mu yalnızlığıma?
Sensizliğe çare olur mu?
Ardına bakmadan giden
Sevgiliye göz yaşı dökmek
Doğru mu?
Bilmiyorum

Heceler, sözler, tümceler
Dağılmak istiyor
Her yana dilimden
Mahşere değin
Gönlümün sesini duyurmak istiyor
Sonsuzluk alemine
Sonsuzluk beni duyar mı?
Bilmiyorum

Ağlamak istiyorum,
Hıçkırıklar içinde
Boğulurcasına ağlamak
Susmak istiyorum
Sessizlikler içinde
Derin, derin susmak
Huzur istiyorum, dinlenmek istiyorum
Başaramıyorum.

Gönlüme söz dinletemiyorum
Sus diyorum, susmuyor
Çığlık at diyorum, atmıyor
Konuş diyorum, konuşmuyor
Öyle bir alemdeyim ki,
Kendime söz geçiremiyorum
Beklemekten başka ne yapabilirim?
Onu da bilmiyorum