Yakarış Şiiri - Tolunay Arslan

Hava soğuyunca değil yüreği soğuyunca başlarmış insanın kışı demiş üstat
Sımsıkı tutunduğum yüreğimden sesleniyorum sana ey sevgili
Sana gelebilmek için kapattım ben bütün kapıları
İlmek ilmek işledim hafızama yüzünün her noksanını
Ben sana ayırdım yaşanmayan tüm yarınlarımı

Gülüşünle mavilere büründü ümitlerim
Ruhu revan oldun yıktın gönül kasvetimi
Kim derdi alevlenecek kalbimin zemheri
Yine güldün,unutturdun onca gamı kederi

Oysa ki istemedim ben senden elinden gelmeyeni
İsterse gözlerin doğmasın günüme
Yanakların değmesin ellerime
Gönlümden gönlüne bir yol gitmesede
Seni yine beklerim kaybolduğum benliğinde

Ama biliyorum bazı zorlukların sonunda yine çiçek açacağız
Kırık dal nasıl meyve taşıyorsa öyle taşıyacağım seni
Koruyacağım seni sana bile sezdirmeden

Yükü ağır gelince çekilirmiş kabuğuna insan
Dilsiz göçlerimden birisi bu sana
Lâl olmadan sözlerim
Sen fasılım, duy gönül özüm
Yüreğimde ki bu düğümü çözebilir misin ?