Sanma ki dokuduğum bir çuldan ibaretti.
Attığım her ilmekle, bir ömür böyle bitti.
Yaşamımı işledim, desen desen kilime.
Bir gelecek bıraktım, bilirlerse neslime.
Bazen bir Türkmen kızın saçlarının bağıydım.
Bazen de yaylalarda bir çiçeğin dalıydım.
Ben yazı bilmez idim, şekillere can verdim.
Her dokunan kilimde nice murada erdim.
Kerem içimde yandı,Ferhat’tan su dilendim.
Diyemedim kimseye,nakışlarda dillendim.
Bende sevdim ama, ne var ki söylemedim.
Sevgimi ilmek ilmek kilimlere işledim.
Nakşetmek bana düştü, okumak size kalsın.
Atılan her düğümde, mutluluk sizin olsun.
Kayıt Tarihi : 25.6.2015 23:02:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Kazım Başekmekçi](https://www.antoloji.com/i/siir/2015/06/25/dugum-104.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!