Düğme Şiiri - Mehmet Tombuloğlu

'Ne bilinçli yaşamdan engin sancı
ne can taşımaktan daha büyük
bir acı vardır'
Darıo

bütün sesler uydu ışığın ahengine
tek yıldız, tek ay, gergin yay olarak kaldı
sakin bir gecenin tam ortasında
sütten ak, rüzgardan saydam, gizli bir akıntıya kapılarak

duysaydım sesini, zorlardım yazgımın kapısını
talihimi çevirecek bir çılgın alev kalsaydı elerimde
çırpınan utangaçlığıyla, tutardım yüzümü başka baharlara

bir harfin peşine düştüm de öyle geçtim
unutulmuş korkularla eksilttiğim kıyısız sulardan
peşimde iz bırakmadım, oturmuş imler
dizelerin arasına sakladığım sırdan başka

bağışla telaşını kanatlarını sınayan dilimin
suskun ünlemi bir rüzgarın peşinde uzun zamandır

güz bitti; ufkunda çift örgülü suskunluğun izi
bak bir duyguya tutundun bütün imler uyandı
çoktan kapını çaldı, beklediğin habercilerin

zaman; ki gerçeği içinde taşıyarak yol alırmış
rüzgar serin ve gölgeli sularda açarken mührünü
zaten çok geçtin uzun heceli köprülerden
düşürüp takma adını uyuyan suyun sessiz akışına

ah dilimin kıvrımında bekleyen düğümlü söz
yitirdim gömleğimin son düğmesini de
anladım işte, gözlerin bir başka nehrin suyu
anladım da bekledim, yeni zaman dilimleri eklerken yüreğime

ne ki; bakışındaki yalansız davete karşı koyamazdım
yoksa yanılgıların ekseninde büyüyen yüzümdeki çizgi
hangi dize, hangi imgede anlam bulabilir ki
üstelik çağırırken, düşlerimi taşlarda yuyan geceler
işte, gündelik yüzüme dar gelen siyah beyaz bir resimle
titreyen sesimdi o; henüz menziline ulaşmamış

rüzgar içine rüzgar serpiştirilmiş
bak hala sayıkladığım o eski rüya
bir seher düşün sevgilim
bütün bir geceyi yıldızlarıyla içti bugün