Düellonun Renginde Şiiri - Muharrem Özcan

Kıtaları takı olarak kullanma gereğine şaşıyorum
Göğüs uçlarında afrika sallandıkça sütten kesiliyor dünya
Değerli madenlere açılan tek kuyuyken göbek çukurun
İşte tam orada özlemek bir yalnızlık projesine yataklık ederken
Babamın kör ellerine nişan alıyor mevsim
Hangi çocuk sessiz kalır bu vuruluşa diye soracakken anneme
Kısır bir yaşamı döllüyor bakışların
Artık kimin gözlerinden çıkarım sokakların köhneliğine
Hele boş sokaklar evlerine gitmiş insanlardan söz ederken hüzünle

En çok uçurtma hüznüyle gülüyorsun bu dokunuyor parmaklarıma
Dalgalanıyor güneşin alevi
Yaşam ve dünya uzaklaşıyor
Ki onlar, seni sinesi nane kokan annenden koparırken
Hırkası kahırla örülmüş bir bilge
Belki bir kahin, hüzne nikah kıyıyor yalnızlığını
Fişek keşfi patlıyor avuçlarında aynamın
Kızaklarla sürüyor kazık kadar çocuklar gülüşünü
Gözlerimi bir anda bağlıyor gece
Bütün bunlardan sonra
Ekip ruhu dediğin bütün kaybedişlerin sorgusuna düştüyse benlik
Anlağının kalanını, kanla kanal boyunca süründürüp sulanacak topraklara geç kalmadan
Keza zekasından şüphe etmeden tanrının
Kirazı zikreden dudaklarından bahsedip
Koca bir kışta, dağları tepeleri aştıysak ve aşksak hala
Şairler bayraktır belli bir yerden sonra
Aşkın sonsuza yaşamasını sağlayan süvarilerden
Hani zırhı harflerle renklenmiş
Kafasında miğferi gökkuşağı olan
Ve silahsız savunma gereğiyle donatılmış tek kalesi sevgilinin gözleri
En ulaşılmazı ararken denizler ardında bakışları
Nasıl bir vuruluşsa artık
Hangi şair sessiz kalıyorsa bu vuruluşa
Ve kim çıkıyorsa sokaklara akşamüstleri
Kenti yalnızlığından savunmak için
Bil ki ordayım, düellonun renginde...