Düello Şiiri - Mediha İstanbullu

merdiven dayadı göz ucuna
ışıksız kalmasın diye dünya
yaktı ferini astı boşluğa.

deklanşörle perçeminin kucaklaştığı
yerden vurdu geçmişi
sustukça o
kocadı dantelli sepeti.
yüreğine değdikçe gök
kendine mavi zamanlar biriktirdi.

kuşanmadan sözcükleri çıktığı
o son düelloda
yokladı elleriyle
göğsünde büyüyen ölümü

seyir defterine düştü
iki dize nihayet
maun bir sandaldan:

soluğundan geliyorum ilk insanın
omzundaki yaradan
bir avuç su tutuyorum toprağa

dizeleyip zamanı
düşüyorum yükseklerden
kendimi.
ve uğruna terk edişimi
ölümlü bir yaşamı.