Dudu Kuşu Ötmüyor Şiiri - Emin Cebe

Dudu kuşu ötmüyor ana kucağında
Baykuş ötüşünü hayra yormazlar
Bağrını dövsen de baba ocağında
İsmi gül ölümü sana sormazlar

İki kardeşin birden yâri oldu
Bağın, bahçelerin şikârı oldu.
Doğumu, ölümü ayrı diyar oldu.
Ruhuna bir fiske bile vurmazlar.

Dünyaya işte geldik, işte gideriz.
Doğumla düğün ve dernek ederiz.
Gülsen de, ağlasan da ne deriz?
İsmi gülüm başında durmazlar.

Yasın ömrü iki sene bile değil;
Uzun süren yaslar da hile değil.
Acın bitsin, çektiğin çile değil;
Bülbül kanı için tuzak kurmazlar.

Duydum Nevruz’da bir Dudu öldü
Hayatımı böldü, rüyalarımı böldü
Onun yavrularından biri de Gül’dü
Yarası büyük, yarasın sarmazlar.

İsmigül’üm az yaranı sarayım;
Müsaadenle yanına varayım;
Kıskananların bağrını yarayım.
İnan; yararsam kalbini kırmazlar.

Yaşanan güzel günler geçip gider;
İyiyi, kötüyü de seçip gider;
Genci yaş ekin gibi biçip gider;
İnsan bu, ölüme hiç aldırmazlar.

Emin’in aklı-fikri hep sende kaldı.
Ölümsüz aşk aklını başından aldı.
Aşkından yandı, rüyalara daldı.
Umarım bu sefer gönül yormazlar.

Cuma, 1 Mayıs 2015. Evde-Emekli. Eryaman / Ankara