..DüDEN Şiiri - Onur Bilge

Toprak çeker ya insanı, bazen…
Hani, çıplak ayak dolaşmak isteriz ya…
Dokunmak, avuç avuç savurmak…
Çamur karmak, doyasıya…
Hani, anamızı özleriz ya…
Özlerim taşını, toprağını, suyunu…

Yeryüzü, girişi…
Yani hayat…
Ağaçlı, çiçekli, ferah…
Taşlı, tozlu, topraklı…
İnişli çıkışlı…
İster sağa dön, ister sola…
Yollarında kaderin gidişi, gelişi…
Ortası uçurum…
Tuhaf bir durum…

Kabrin kapısı, toprak…
Mağara ağzı…
Basamak basamak…
Her an biraz daha ineriz
Bir de bakmışız ki
Kabirdeyiz! ..

Nasıl girmişiz kovuklara?
Karanlık, rutubetli…
Yosun tutmuş her tarafı
Her yer kapkara!

Sesler kesilmiş
Biz de susuyoruz.
Bunalıyoruz.
Yukarda kalmış dünya
Sağ sol, ön arka, alt üst
Altı yön; taş, toprak
Islak mı ıslak
Her şey altüst! ..

Yeraltında da var, yol
Yürü bir yol
Işık ara
Güneş, yeşillik, hava, su
Ne kadar zavallıyız
Ve ne kadar naçar, doğrusu…

İner merdivenler
İneriz biz…
Tüylerimiz biz biz! ..

Yediveren sarmaşık güller...
Belirir renkler...
Yemyeşil çimenler...
Bir deli orman…
Gürül gürül, çağlayan…
Çağıl çağıl, çay…
Tahtlar…
Altından ırmaklar akan…
Gül yüzlü çocuklar, kuşlar...
Yiyecekler, içecekler...
Meyveler, çiçekler, çimler…

İşte güneş!
İşte ay!
Yıldızlar...

Semaverde ateş
Altında kaynar su
Üzerinde çay...
Dokun
Bir kez dokun
Dayan, bir tek damlaya!
Ya…
Vay ki vay!

Taraçalar, çardaklar…
Altında ırmak…
“Cennet mi burası? ! ..”
Diye bağırmak…
Sonra garsonlar…
Hizmet eder ya bunlar.

Gılmanlar
Ceylan gözlü huriler
El değmemiş eşler…

Cemal görmek nedir?
Nasıldır başka?
Her varlıktan bakan Bir Varlık var!