Dudaklarının Kapısı Şiiri - Palo Keko

Kaç kez öldüm

dudaklarının kapısından

sürgün edilirken öpücüklerim

ve gözlerini sonuna kadar

kapatırken rüyalarıma.

vatanım gözyaşları oldu ardından,

kaburgalarımın ovasına

devrildi acının tüm ağaçları

portakal bahçesi yüzünde açtı

bahar sergisini

ben mahrumiyet terazisinde tartıldım gözlerinle.

ağlasam kumaşı eksik kalıyor ırmakların,

bir çocuk devriliyor

yakılmış umut çalılarının içine

bir kadın ayaklarını çırpıyor

ağladığım sokaklarda

dağlı bir inilti alıyor

bakışlarımdaki masumiyeti

yüzümdeki kuş yuvalarını

firaun rüzgarları süpürdü

ve içimdeki oyuklara

sesin doluyor...kezzapp

gölgemin katları altında solmuş bedenim

en uzun şarkısı oluyorum gitarının,

kırık besteler dökülüyor gözyaşlarımdan

toplasan aşklar coğrafyasında

bir ülke olur yalnızlığım_palo