Dokunuşlarım, ahşap pürüzlü anlara...
Sokrat’ın gerçekliği çizdiğim.
Birkaç sözü yazıyorum;
Tanımadığım adamlardan duyduğum...
Onlar nasıl şeyler anlamıyorum.
Sıcak yüzlerine yaslanıyor sözlerim...
Onları tanımıyorum!
Meraklı gözler izliyor...
Göz dediğin değip geçiyor...
Köşedeki masada bir kız,
Esmer saçları...
Teni beyaz.
Ben, dudaklarını sevdim.
Tadı ağzımda, ağzının...
O kız dudaklarını çalmış.
Belki de, öyle görüyorum.
(03.01.2008)
Adem Eray KozanKayıt Tarihi : 25.1.2010 00:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!