“kemiklerimiz kırılsın sarılmaktan
gitme
yanımda kal”
deyişine sağırdım
dünüm gidenlerle doluydu
gitmek nasıl bilmemiştim
ilk defa yola çıktım
ilk defa bir yıkıntı bıraktım
kendimden bir parçaydın sen
anlamalıydım neden sevilir terkedilmeler...
değdi yüzüme hüzün dokunuşların
ellerimde çoğaldı yalnızlığın
bilirdim, aynı yerde kalmayacaktın
bilirdim, benden olacaktı tükenen
okyanusa bırakılan pusulalı bir şişe gibi
dönüp duracaktım gitmesem...
dudakların nehirdi
öpüşünde boğulurdu içim
kokunun esrarının tutsağıydım
yazılmadan bozuldu dudağımda kelimeler
geçmeyi bilmedik iki yaka arasındaki köprüden
bilmedik dudağımızı çatlatan duayı
şimdi gittim senden
arkamda sokağının çığlığı kaldı...
bir oyuncakla kalmadım bu sefer
bir oyuncakta kırılmadı benden
gülüşünü bıraktım
sarılışını
ellerinde kendi dağılışımı bıraktım
bıraktığım durakta bekleme diye...
10/05/2006-01:22
Kayıt Tarihi : 21.7.2006 22:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!