Dudaklarımda Söndü Aşk Ateşi

Mevsimi yitik zamanlarda
Yaşamın kaygan zeminlerinde
Tepe taklak olduğun anlarından
Çıkıp,bir gün olur ya elinde
Bir demet beyaz gülle gelirsen
Kapıma,bilki orası mezarımdır.
Üzgünüm sana yer yok yanımda
Burası günahsızlar mezarlığı değil
Sevmek günahmış,sevdim seni.
Bırak elinden gülleri baş ucumada
Sesizce, geçmişin izlerini sür
İsimsiz kabirden başlayarak.
Bilki tek suçu seni sevmek olan
Bir adam yatıyor …
Düşün o toprağın altında
Yatan insanı…
Bak maziye şöyle birde
Anımsa,
Kırlarda rüzgarla yarışırken
El ele,soluksuz kalıp
Gelincikler arasında
Diz çöküp yere
Beni ne kadar çok sevdiğini
Söyleyip, bizi ölüm bile
Ayıramaz diye
Yeminler ettiğin o günleri.
Sözlerin mum alevi derinliği
Bir nefeste silindi gitti
Meğerse hepsi yalanmış
O yeminler
Hiç bitmeyecek sandığım
Sevgin…
Oysa ben ömrümü sana adamıştım.
Gözlerim bir daha
Hiç kimseye bakamadı
Sana baktığı gibi.
Ellerim yabancı kaldı ellere
Tutamadı ellerini tuttuğu gibi.
Tenim ısıtamadı hiçbir teni
Senin tenini ısıttığı gibi.
Dudaklarım da söndü aşk ateşi
Bir daha öpemedi hiç kimseyi
Seni öptüğü gibi.
Yüreğim tamah etti sevgiye
Sevemedi bir daha
Seni sevdiği gibi.
Gözlerim gözlerde
Gözlerinin mavisini ararken
Doydu toprağın kavrengisine.
Ben seni,adanmış bir ömürle
Kadere kafa tutarak sevdim.
Ama sen ne yaptın?
Tekbir söz bile söylemedin.
Çiğnedin geçtin günahkarın
Sana adanmış ömrünü.
Çekip gittin.
Giderken hiç arkanı dönerek
Baktın mı ben ne yapıyorum
Nasıl bir günah işliyorum diye
Ey zalim sevgili…
Sürdüğün geçmişin izleri
Gözlerini nemlendirip
Yüreğini sızlatıyorsa
Bırak gözyaşlarını kabrime
Hayat bulsun gelinciklerim
Azap çeken ruhum huzura
Kavuşsun mavinin dinginliğinde.

05.01.2012 İzmir