Dudağımda Kör Işık Şiiri - Osman Öcal

Yıllar yılı yüreğimi kemiren
Unutulmaz bir acı
Kırk beş günlük sürece
Kırk beş günlük bekleyiş
Kırk beş günlük bir umuttu ilacı
Heyhat…

Dile gelip konuşsa banklar
Yatağımdı derin uykudayken sokaklar
Seyyar çaycılar bile biliyordu çekerken demi
Yoldaş kılmıştım onca gece
Lamba ışığında, robotlaşan gölgemi
Heyhat…

Hatırlıyorum dün gibi
Haftalar sonra bir eylül günüydü
İlk kez çıkarmıştım bahçeye
Sevinmiştim o haline bile
Ama bilemedim, umutlarım nafile
Yirmi üçünde bir hayat
Heyhat…

Senden sonra sevmedim asla
İlaç kokulu koridorları
Can alan can veren odaları
Önünden bile geçmek istemedim
Zorunlu gidişlerde ölüp ölüp dirildim
Sevdiklerimi verirken geldim, getirildim
Heyhat…

Hayat bu ya firar vermedi bu defa
Bahçedeyim, omzumda cefa
Kapılar açık sabaha dek burada
Gün tazelenmek üzere, hava açık
Ay kırık bugün çıplak dallar arasında
Hastane kümbet, ruhumda dert
Heyhat…

Seni düşünüyor seni dinliyorum
Ciğerlerimi şişirirken zifir kokusu
Isıtmıyor içimi, üşüyorum
Derdim üzerine bir çıkıp bir düşüyorum
Heyhat…

Kaç tane derman arayan geldi
Odamdaki yataklara
Birer birer gittiler ışıldayan yüz, gülen gözlerle
Kahreden sahneler de yaşadım, kâbuslu gecelerde
Karşı yatakta bir genç, gösterdiği direnç
Seni hatırlattı hep unutmuşum gibi
Heyhat…

Hâlâ bahçedeyim
Sen bendesin oğul, ben sendeyim
Gün, çoktan dönmüş yeniye
Dudağımda kör ışık
Hangi derde uğrasam birbirine dolaşık

Osman Öcal