Dubalı köprü Şiiri - Bestami Kurtuluş

bir çocuğun avcunda terleyen misinadır
çınarlı bir dünyanın bağımlılığı
halice sarkar üçlü beşli çaparileri
gümüş balıklarının küskün bakışları
elektiriği kesilmiş troleybüsün
kavşak krizi seyrine yaktığımız sigaranın külü

bir ben iner çıkardım
bir vapur batar çıkar
elimde eteğimde koynumda
balıklar yosunlar insancıklar
tepemde eski sevdalarım gibi
dönüp duran aç martılar

pürtelaş adımlar yürüdü sırtımdan
tutunup iki yakasından halicin
hayatı kavuşturdum sularda
serpince bir cocuğun ellerinden bir avuç yem
bir hengame fırtına kanat seslerinden
güvercinleri seyretmekti en büyük neşem

emekli kaptanın son durağında
tüterdim kır bıyığından tömbeki olur
komşu birahanede talebeler
leğenlerde çırpınan balıklar gibi
el salladım bir ömür kız kulesine
ayaklarım sularda kefallerle yüzer

şimdi balat'ta ölüme köprüyüm
artık bir tek kendimi taşıyorum
köprülükten çıkmışım
beni bir zamanlar
allayıp pullayıp satan
sülün osman gelse ne yazar
unutulmuş, nefes nefese, yorgun
deniz kımıltısıyla hala inip kalkarım
adımlarınızı okşamaya
bir ömrüm daha olsaydı
kurtarın beni
bir ömür daha varım