Duam Şiiri - Arslan Mayda

Engin bir boşlukta buldum kendimi
Ne bilmişim beni, ne bildim seni
Çaresiz, güçsüzüm doğduğum gibi
Başını alıp gitmişler olmuşum.
Sensizlik içinde darda kalmışım

Irmağım deryaya coştuğu gibi
Yavrunun anneye koştuğu gibi
Güneşin gurubu aştığı gibi
Bayram beklentisiyle geldim
Mülk sahibi, af sahibi seni bildim

Yıldızın geceye gelişindeyim
Kuşların yuvaya dönüşündeyim
Nefsimin günaha gülüşündeyim
Rahmetin tövbekâr mücrimler arar
Lütfedip vermesen kimlere yarar

Aklımı taşlara vurdum
Geçmişi günahla yudum
Yok, başkasından umudum
Rüzgârın bulutu sildiği gibi
Sensin Gaffar diyenlerin sahibi

Suya muhtaçsa balıklar
Güle vatandır topraklar
Yavru ağlar, anne kucaklar
Susuz, topraksız, annesiz gibiyim
Affet senden gayri kime gideyim

Nefsimle kendimden kaçtım
Çareme hastalık saçtım
Elimi tövbeyle açtım
Affetmeyi seven sensin
Mücrimler çok şükür desin

Rahmet değen canlar ölmez
Hâşâ sana sual olmaz
Akılsa cevapsız kalmaz
Geçti sonsuz rahmetin
Bilmem kime bu rahmetin