Dua ile insan Şiiri - Gülay Özdemir

İnsan, sorgulaması lazım kendini arada bir;
yolculuk ederken,
bu dikenli hayatın yollarında.
Ben neyim, ne kadarım diye?
Bir düşünelim kusurlarımızı,
Bakalım ne kadarmışız şu fani dünyada. Taraf çekmeden önce kendinden başla... Ama bilmelisin yüzleşmek zordur, insanın kendisi ile aynanın karşısında..!
Neden mi?
Çünkü aynalarla
yüzleşmek gerçekleri görmektir.
Senin alnın hiç secdeye değdi mi?
Kalbin duasız kalınca kendini mutsuz hissettim mi?
Ya da dilin rabbinin huzurunda çözüldü mü?
Günde kaç kez şükürler olsun dedin? Yediğin nimetler karşısında?
Ey insan! Neden hep geç kalırsın duaya;
Huzuru bulmak için sağlık verene;
Tutunmak için en büyük güç sahibine.
Yaratan, hep cömert davranır yarattığı
kullarına,
Hiç bir zaman sormaz sen neden istiyorsun diye.
Ama, onun karşısında acizdir insan,
Açılan ellerin dua etmesine izin vermişse,
kabul görmesi yaradanın merhametindendir.
Bin kez tövbelerini bozsanda,
Yine de neden geldin huzuruma demeyendir.
Öyleyse ne yapmamız gerekiyor, huzur bulmak için?
Sadece güç sahibinin önünde huşu ile egilmek...!!
7.07.2020