Dûa (3) Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Hayal peşinde koştuk, gerçeği unuttuk,
Güzele aşık olduk, güzeli yaratanı unuttuk,
Yaşantımızı günahlar üzerine kurduk,
Bata çıka bataklıklarda kaybolduk,
Bütün acizliğimizle ve cahilliğimizle,
Biz insanlar,
Rahmet yerine gazaba talip olduk,
Ve sonra gerçeği, Hâk’kı bulduk...

Bin bir nedametle huzurunda tövbeye durduk,
Ne edersen haktır bize,
Cehennem azabı bile azdır bizim gibi densizlere,
Bu dünyada insanlığımızdan olduk,
Rahmetin yetişmezse şayet,
Ahretimizde de mahvolduk,
Ya Râb sen acı bizlere,
Doldur göz pınarlarımızı su ile,
Öyle aksın, öyle aksın ki,
Taşlaşmış vicdanımızı ancak rahmetin yumuşatır,
Eğer ki mühürlemedinse...

Senden bir şey istemeye dilim varmıyor,
Verdiğin nimetlerin bile hakkını veremedim ben,
Muhakkak ki farklısın sen herkesten,
Hakim’sin, Gafur’sun, Rahman’sın, Rahim’sin sen,
Ben bile davacıyım kendimden,
Bütün acizliğimle sana sığındım,
Şayet ki sende af etmezsen,
Cehennem kuyularından kuyuda beğensem,
Yine de yareme olmaz merhem,
Değil mi ki senden geldi her şey
Gazabında olsa, öpüp başıma koyarım ben
Ama ne olur acı bize,
Büyüklüğünü göster de,
Huzuruna varmaya utandığımız,
Kötü amellerimizi af eyle,
İmânımızı daim ve kabul eyle (amin)