Destanlar Ülkesi, Türkiye

‘Türkiye’ adıyla bir vatan vardır,
Bin yıldan bu yana bizlere yardır,
Bunu bilmeyenin gözleri kördür,
Başından bulutlar hiç eksik olmaz;
Destanlar ülkesi, düşmana dardır.

Sarmışlar ülkemin dört bir yanını,
Ordu-millet elele, döktü kanını,
Şehit olmak için verir canını,
Darbe girişimi; Onbeş Temmuzda.
Terörist, harami gördü sonunu.

’İstiklal Harbi’miz’ ayrı bir destan,
Düşmanlar anlatmaz bu harbi kasten,
Kadını, erkeği asker her yaştan,
Misak-ı Mîlliyle sınır çizildi;
Emperyalist güçler oldu bin pişman.

İşte Güneydoğu; Maraş, Elbistan,
Antepte, Urfa’da geçilmez yastan,
Van İki Nisanda, ay Ağustostan,
Onsekiz Mart, Dokuz Eylül şahlanış;
Denizler kirlendi, kokmuş cesetten.

Muhtaç kaldık, özledik hürriyeti,
Zor şartlarda kurduk, cumhuriyeti,
Kan yazısı, bu vatan mülkiyeti,
‘Geldikleri gibi gittiler’, amma,
Körüklediler isyan ve ihaneti.

Yâ işte böyleyiz tarihte oğul,
Yazılan destanlar üç, beş, on değil,
Kanlı bayrağımı almaz bin bavul,
Emanet sendedir, Allah yardımcın;
Ne düşmana yüz ver, ne kork, ne eğil.