Dragos ve Ada Şiiri - Nurhan Özgel

Bir tarafıyla bağlı karaya
Geçer önünden sonradan görme bir yol
Doku aynı, koku aynı
Kedi, köpekler benzer

İster, şöyle bir eteklerini toplayıp
Çıplak ayaklarıyla
Gece yarısı atlayıp sandala
Alıp rüzgarı ardına
Yakamozlardan örülü yola düşüp
Kavuşmak için adasına

Dragos bu
Sevdalı Büyükada'ya

Ada biraz mağrur, biraz serseri
Baharda mimozalar sunar müptelalarına

Martı sesi
Patikalar
Ağaçlar

Beyaz boyalı ahşap eski konaklar
Hazan mevsiminde
Dökülen renkli yapraklar

Faytonlar, yılkı atlar
Vapur, motor düdükleri
Sevmez yalnızlığı, kederi

Ve her bahar
Bir çok kez aşık olur

Anlar bunu Dragos ancak
Gelmez bir şey elinden
Kim bilir belki de haklı
Ben ayrılamam ki yerimden

Derken

Usulca bir yağmur yağar

Yaralanır derinden

Dragos aşık Büyükada'ya
Bilmiyor ne zamandır vurgun bu hayırsıza

Hani bir zamanlar çok çok eskiden
Bir düş ya da gerçekte beraberlerken
Kopartmış yeryüzünün öfkesi onları birbirlerinden

Dragos ne yapsa artık yok fayda
Dönüşmüş büyük aşkı o günden beri kara sevdaya

Fakat ada ile aşk zor

Bazen rüyasında buluşurlar
Yağmur altında yürürler
Lodos aynı, dalga aynı
Renk benzer

Ada kibar
Armağan eder Dragos'a binlerce denizyıldızı

Takar takıştırır Dragos
Kilisesi bol adaya gelin gider
Kıyar nikahını Ay Yorgi'nin keşişi

Düşünür Dragos
Sarmadım makara hay Allah bu neyin işi?

Sürer üç gün üç gece
Kilise yanındaki kahvedeki kır düğünü

Fakat hey
Tam vuslata erecekken uyanır yeni gelin düşünden
Bakar karşıya hemen peşinden
Duruyor adası hala aynı yerinde başı biraz sisli
Ağlar nazlı Dragos sessizce içli içli

Dragos aşık Büyükada'ya
Adanın bundan haberi yok ama.