Doyumsuz Kanat Şiiri - Duysal Danğal

Önce bir bulut saracak etrafını en pembesinden.
en tozpembesinden
ayakların yerden kesilecek
kanatlarını hissedeceksin
her şey o kadar küçük gelecek ki gözüne
dağlar tepeler hakgetire
karınca artık hepsi gözünde…
İraden ve kanatların münferit çalışacak
söz geçiremeyeceksin kanatlarına
her kanat çırpışında daha da yükseleceksin
kuşları hor göreceksin,kanatlarına kuvvet
daha da yükseleceksin,umarsızca…
onlar emir kulu,daha yükseğe,daha yükseğe bir kanat daha derken,
karınca dediğin dağ tepe de görünmeyecek artık gözüne,kayıplarda hepsi
aslında sen kayıplardasın…
Bunu fark ettiğinde,
amansız bir korku saracak içini bukez,
bir bir uzaklaştıklarına,değerlerine özlemin kabaracak,
ama artık onlardan çoook uzaktasın,onları karınca yaptın,göremezsin ki!
O kadar uzaktasın yani…
Bu acı gerçek yakacak içini
taşacak bu kor içinden,
kanatların erimeye başlayacak,işte o anda başlayacak düşüşün,
herkesi bir bir ardında bırakarak aştığın yollardan
öyle bir düşüş olacak ki bu
zehrini her hücrende hissedeceksin
hor gördüğün kuşlar umarsız kalacak düşüşüne,
koca dağları tepeleri karıncalaştırdığında aldığın hazzı
kusmaya başlayacaksın…
Yükselişinin aksine o kadar hızlı olacak ki düşüşün,
nerde sorusunu bile soramayacaksın kendine,
Nerde hata yaptım ben?
Zamanın kalmayacak buna
ve gözlerin son görevini yerine getirip,
karıncalara kilitlenecek
hani şu yükseklerde
o koca dağları indirgediğin karıncalar var ya…
Son demindesin artık
hayat sana kısacık bir çizgi çekecek
incecik,kısacık son bir çizgi ölüm ile yaşam arasında
karıncalar gözünde yeniden boyutlanacak o son çizgide
-anladıııım!
Bu son sözün olacak hatta son çığlığın,
ve sonra bedenin çakılacak toprağa
doyumsuzluğun katilin olacak…