Doymuş Doğa Şiiri - İsmail Detseli

Şubat ayı zor geçen kışın yelini boğmuş
Nebatat toprak ananın bağrından doğmuş
İhtiyar vücutlar bu kıştan hayli yorulmuş
Cennet ülkemizin tadı bir başkadır beyler

Bu yıl dağ orman her yer karlarla dolmuş
Toprak ana eriyen kar suları ile doymuş
Dereler ırmaklar berrak sularla coşmuş
Artık bahar kokusu burnumuza geliyor beyler

Karlar orman ağaçlarının yarı belinde
Açılan kırlar donanmış sarıçiğdem le
Âşıklar neşe ile tutuşmuşlar el ele
Koşarak oynaşırlar yaylada beyler

Beni kendine çeker hep doğanın aşkı
Dudaklarda kıpırdar yanık bir şarkı
Aşk denince aklıma gelir Kerem ile Aslı
Onların aşkları daha bir başkaymış beyler

Cemre girdi artık soğukta taş taşa kuytu
Yayla evi ocağında yanıyor meşe odunu
Yaslandım yorgun duvara bastırdı uyku
Dışarıda tipi içerde sohbet çok tatlı beyler

Cemre havaya suya en son toprağa düşer
İnsan ateşle değil yaşadığı tecrübeyle pişer
Dirimiz toprak ölümüzde onda sona erer
Toprak canlıyı hem doyurur hem besler beyler

Nevruz filiz vermek için zamanı bekler
Ona çık uyan diye seslenir sarıçiğdemler
Üşütür âşık gönülleri ilk cemrede geceler
Sakının Mart soğuğundan kendinizi beyler

Ozan İsmail der kıştan bahara adım atıldı
Ekin ve otun toprak içinde canı sıkıldı
Saya gezildi kuzu oğlak anaya katıldı
Baharın keyfi köylerde başka olur beyler.

İsmail Detseli 20 Şubat 2012 Konya Meram Gökyurt köyü