Doymayan İnsan Şiiri - Pakize Arpacı

Hep bir şeylerden kurtulmak isteriz,
Belki beklemişizdir,
Yıllardır kurtulmak istediğimizi,
Sorun nedir?
Nerdedir?
Bilinmez ki.
Hep bir açlık,
hep bir yetmezlik vardır gönüllerimizde,
Doymak bilmeyen canavarlar gibiyiz nedense?
Denizden de nefret eder insan,
Özlediği bahardan da,
Gün gelir bıkar:
Sevdiği insanlardan da,
Nereye kadar?
Bu yetinmezlik bu açlık?
Kim ayak uydurabilmiş ki
Uçsuz bucaksız dünyanın düzenine
Bir amaç bulmalı insanoğluna,
En büyük yalnızlık amaçsız olmaksa
Amaç bulmak zor mudur insana.
İsterse cennet eder, çevresini.