Doymadım Sana Şiiri - Gül Atar

Bu gün bir gariptim,
Gittiğim her yerde sen vardın.
Yaklaşıyordum o bitmeyen özlemle.
Tam dokunacağımda anlıyordum sen olmadığını.
Utanıp arkamı dönüyordum sonra onlara,
Konuşuyordum hayalinle.

Görenler, deli diyordu biliyorum.
Kendi kendine konuşuyor zavallı, diyorlardı.
Hala tadı saklıydı dudağımda öpüşlerinin.
Kaç gece sarıldım özlemine ağlayarak.
Kaç sabah doldu gözlerim.
Rüyalarımda bile birleşemedik diye,
Birbirimize doyamamıştık onca sene.

Dolu dolu yaşayamamıştık hiç bir anı.
Ne sen ayık kafayla benden geçtin
Ne ben sarhoşlukla seni hissettim.
Bir dargın bir barışıktı ölçülerimiz.
Aşk sarhoşu olmuştum.

Gün geçtikçe bağımlılık yapıyordun bende.
Ne bırakabilmeyi göze alıyordum
Ne de devam etmeyi…
Kadere kızıyordum; hoş onun da suçu yoktu.
Karşılaşmamız an meselesiyken kaçışı yoktu.
Ne senden öncekileri aşk sayıyordum
Ne de sonrakileri…
Hayatımın en büyük aşkıydın sen.
Anlamıştım kaderim olduğunu.

Önceleri görüşmek istemedim,
Sonra bıraktım kendimi onun kollarına.
Tıpkı bir ayyaş misali, teselli etmiyordu başkası.
Öfkem de çoktu aşkım da.
Ne nefretim unutturuyordu seni
Ne de çekip gitmelerim.

Kaç yemin bozdu dilim.
Son görüşmemizde yine kalbimi ağlattın;
Yine de seviyordum seni.
Bir öpüşün onca acımı unutturuyordu.
Onca zamanın dışında yaşıyordum seni.
Ne senden kopabildim
Ne de bunca zaman içinde,
Seni doyasıya yaşayabildim