Doyasıya Şiiri - Emre Küçükmotor

Bakar kör çocukların telaşsız çığlıkları sarar dört bir yanı Elinde kağıdı, yazar mürekkebi bitmiş kalemiyle hunharca
Düşünmez olan biteni asırlar vardır ardında gözükmeyen Şakacıdır biraz da gülüp eğlenir, durup ağlar sonunda Hayatın şevkine kanıp gitmek böyle bir şey midir yoksa? Kim bilir o ocakta pişen yemekler
Bir daha yenmemek üzere kalır tabaklarda
Bilinmezliğin bu kadar can sıktığı bir yerde
Nasıl yaşanırsa artık?
Tası tarağı toplayanlara inat gidişler
Bir daha dönmemek üzeredir
Yaşayıp ölmek en iyisidir belki
Son nefese kadar doya doya yaşamak
Yarın ölecekmiş gibi doyasıya