Doyasınca Şiiri - Mustafa Doğan 4

DOYASINCA

Sonbahar grilikleri sarınca,
Ruhumun ufkunu sımsıkı,
Sen gelirsin hep aklıma,
Seninle o yaşadıklarımız gelir,
Bir tebessüm kalır dudaklarımda,
O yaşananlardan geriye kalan.

Seninle yapamadıklarımı,
Yaşayamayıp,
Sonraya bıraktıklarımızı
Kaçırdıklarımızı düşünürüm,
Hasretim bir değirmen olur,
Sabrımı, durmadan öğütüp duran.

Gırtlağıma özlemin düğümlenir,
Kalbimde sana sevgim çıldırır,
Bir kuş çırpınır gibi,
Sanki bu yüreğimde,
Pişmanlığını duyarım yaşanmayan,
Sensiz geçen o her bir anın,
O her bir dakikanın,
Her saniyesinin.

Kendime sorarım hesabını,
Yalnız kendimi suçlu bulurum,
Bedenime sığmaz acılarım,
Beynimin her hücresinde sen,
Ve sana hasretimin acısı yaşanır.

Neden daha önceleri duyamadım,
Kalbimin o sağır eden sesini,
Anlamadım ki ben seni,
Benimle dolu olan o hislerini,
Gönlüme doyuramadım sevgini,
O güneş yüzüne gözlerim,
Doyasınca kanmadı ki senin.

Farkında bile değilmişim meğer,
O güneş dolusu seven kalbinin,
Sensizlik buzulların da kalbim,
Kalınca anladım o sevgini ben.