Doy Gönül Şiiri - Mehmet İslami

Yeter artık çektirdiğin çileler
Bu despotluk sevdasından cay gönül
Her ahvâlde eylediğin hileler
Şeytanı da utandırdı duy gönül

Aka ak dedim mi kara diyorsun
Ben devâ derim sen çıra diyorsun
Çektirdiğin derde çare diyorsun
Can çıkmadan çıkmaz imiş huy gönül

Çaresiz bıraktın düştüm peşine
Akıl ermez Yaratanın işine
Ömür boyu girmedimmi düşüne?
Nolun beni bir kimsesiz say gönül

Sen yorulmadın ya bende dermân yok
Sensiz aslâ saadete fermân yok
Yel var amma savrulacak harman yok
Dirgen, yabâ bırakmadın ay gönül

Açıldı mefahir kalmadı örtük
Yamalıkla kapanmaz ki bu yırtık
Hasret kazanında haşlandım artık
Beni afiyetle ye de doy gönül

İSLÂMİ’yi melül mahzun edince
Kurt kapar sürüden ayrı gidince
Kuzular canavarlar güdünce
Ayrılığa son noktayı koy gönül