Dostun Ümit Bahçesi Şiiri - Tarık Torun

“MEB/Yeğitek’teki Tüm Dostlarıma İthaf Olunur.”

Seni sence anlayan dostun dosta aynası,
Sadakat ikliminde insanlığın en hası,
Çölleri gül eyleyen Kays’ın kara sevdası,
Leyla’yı Leyla yapan Mecnun’un aşk narası,

Dostun ümit bahçesi İrem Bağı’ndan özge,
Sohbeti sular seller, buluttan ılık gölge,

Gerçek göz dostu göre, gerçeğin dostu zaman,
Hakiki dost olansa dostu yargılamayan,
Senin müşkül durumun olursa ona ayan,
Sedalı sessizliği senden önce o duyan

Dostun ümit bahçesi göz nuruyla yıkanan
Sevdanın pınarında muhabbetinden kanan,

Seni senden çok seven gerçek dostlukta bulun,
İki ayak bir başın, hem gözün hem de kolun
Onu candan seversen doğruya çıkar yolun,
Gönlünü ısındırır Mevla her iki kulun,

Dostun ümit bahçesi sararıp solmaz asla,
Girip dostun koluna başını ona yasla,

Ay battı su kurudu, bitmesin sadakatin,
Yanında dahi olsa vuslat sanki firkatin,
Dünyayı dünya yapan samimiyet servetin,
Bütün dünya hayranın dostluktansa hürmetin,

Dostun ümit bahçesi ne dert ne elem ne gam
Vefaya açan çiçek, sadakat ve ihtişam,

Dostun olabildiğin kadar burdayım canan
Biz dostu unutmayız, unutturur mu zaman?
Elbette unutulmaz onu gönülden anan,
Dost odur ki dostuna bir değil her an yanan,

Dostun ümit bahçesi nice gizler ülkesi,
Anladım dostum benim dış âlemse gölgesi.

22.05.2012

AŞKOĞRAFYA/Tarık TORUN