Dostun Çelmesi
Çok çelmeni yedim,
hayat.
Hep
dimdik
ayakta durup,
hiç
yerler arşınlamadım.
Son çelmen
tökezletemezdi
beni ya;
dosttan
kemlik gelmez sandığımdandır
ki;
işte bu yüzden
sırf bu yuzden
dostun çelmesiyle
kendi ateşimle yandım.
Ahmet Doğan
16 Ocak 2019, Ist.
Kayıt Tarihi : 17.1.2021 10:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!