Dostumun Dostu Şiiri - Cihat Şahin

Bir dost buldum kendime,
O dostların en hası.
Halil kılsa kendine?
O haslık müntehası.

Her dost ona fedadır,
Kapısında gedadır.
Ona verilen canlar,
Bir dostluğu edadır.

Kim dostumun dostuysa,
Oda onun dostuysa,
Dost bilirim onu ben,
Şeraite, tam uysa.

Dost edindim Allah’ı,
Onda gördüm felahı.
Odur yalnız malikim,
Her âlemin ilahı.

Habib onun has dostu
Hastanda, ehas dostu
Kim severse habibi?
Sevenler hakkın dostu.

Dostu onun İbrahim,
“Habib” demiş errahim.
kim’ki gider yolunda,
Dostu olur o rahim.

Tüm nebiler ona dost.
Dostluğudur yalnız kast.
Kim bozarsa dostluğu,
Onun işi, su-i kast.

Has dostumun dostları
Hepsi nasın hasları
Tüm nebiler veliler,
O rahmanın dostları.
Her hepsini severim
Saygı ile överim
Kim onları saymazsa,
Şiirimle döverim.

Bu dostluklar kalıcı
Zannetmeki ölücü
Dostun baki olursa,
Olmaz asla ölücü

Sev dostumun dostunu!
Öğren onun kastını
Kastlar elbette kulluk,
Gaye edin kastını.

Hasım olma dosta sen!
Dostluğu nafi bilsen
Ver ruhunu dostlukla
Rızayı bunda bilsen.

Ey dostların en hası!
Her hayrın müntehası.
bizide kabul buyur!
Yoldaş eyle ehası.

Yalnız senden fayda var.
Nur olur emrinle nar.
Senden başka ilah yok,
Sana ait her diyar.

Dostluğuna talibim,
Pür kusurdur talibin
Affet facir gedanı,
Budur tek metalibim.

Ol derdime sen şafi
Dostlarını kıl şefi
Senden başka rahim yok,
Bana rahmetin kâfi.