Dostuma Şiiri - Ayse Mentes Purcell

Dostum yokmuş benim,
Yıllar sonra anladım.
Yanımda olmasa da
Benimle sanırdı aptallığım.
Benim dostum gözyaşlarım,
Onlar beni hiç bırakmaz,
Ağlasam da gülsem de
Onlar benimledir.
Onlar serinletir yanan yüreğimi,
Hani okul arkadaşım,
Nerde O büyük sevgili?
Benim dostum mısralarım,
Neşeli, kederli günlerimde,
Onlara sarılırım.
Dost gidince adı kalırmış,
Kalırmış ta vefasızlığı
Benliği sararmış.
Olsa da eski günlerden kalma
Bir mektubu,
Açar okurdum belki,
Hatırımı soruşunu.
Zahmet etmezdi O iki satıra,
Sattı beni, göya bir yakışıklıya.
Bilmez miydi ki O,
O’nunla iki vücutta bir ruhtuk?
Varsın olmasaydı vücudu,
Olsaydı yeterdi bana
Bir parça ruhu.
Anmak ta keder veriyor bana,
Beraber güldüğümüzü,
O okul sıralarımda.
Taşa mı bağlamıştım acep ben dostluğumu?
Yoksa bir kayaya mı?
“ Dost yok” derdi O “ bu Dünya’da”,
Ben yokmuşum zaten desene Kaya!
Dost yoksa ey dostum,
Söylesene bana,
Nasıl yaşayacağız
Bu fani Dünya’da?
Menfaat uğruna da olsa,
Razıydım ben O aşinaya.
Çok mu ağrıtıyordum acep başını?
Deseydin kırılmazdım inan,
“ Kes şu zırıltını”.
Sararmaya yüz tutan yapraklarım,
Yanı başında,
Suyu olmasa da,
Yeşermeye çalışırdı dallarım.
Kaç kez gözyaşı döktüm,
Bir bilsen,
Ankara sokaklarında…
Söyle hata mıydı yoksa,
Seni çok sevmem?
Boşver haydi dostum,
Sen bana bakma,
Bak hayatını yaşamaya.
Ne kaybettiğim ilk insansın,
Ve ne de sonuncu olacaksın!