Dostuma Şiiri - Ferid Kaplan

Can dostum...
Sende benim gibi aşk pınarından içmiştin.
Kızgın çöl ateşi gibi yanıyordu için.
Şimdi nasıl duygular içindeyiz.
Zaman hiçbir durakta durmaksızın ilerliyor.
Sevmeyi bildik ama unutmayı asla...
Hatırlıyormusun...
Omuzuma yaslardınya başını.
Gözlerinden dökerdinya pırlantaları.
Al yanaklarından düşerdi kucağına.
Düşen her damlaları gördükçe ağlardın.
Sonunda seni güldürmek için.
Zedelenmiş,çatlamış duyugularını.
Kanayan yaralarını sarmak için.
Çareler arardım.
Seni tebessüm ederken görmek.
Hafif mimiklerin çıksa,dunyalar benim olurdu.
Çünkü biliyordum, yanımda huzurluydun.
Dertlerini paylaşırdın benimle.
Kimi zamanda tartışırdık.
Oysaki hep pişman olur.
Sonunda can diyerek,sarılırdık.
Her sarılmamda ,kızarırdı yanaklarım.
Ellerim titrerdi, duramazdı kalbim.
Gözlerine bakamazdı, Gözlerim.
Başım eyik, seni dinlerdim.
Kısık bir sesle.
Hatırlıyormusun...
Seninle sevda uçurumunda.
Güneşin batışını izlemiştik.
Başımı omuzuna yaslamış.
Uyumuştum,ve o günün sabahı.
Güneşin üzerimize doğduğunu.
Senin yanımda olman.
Sıcaklığının güneş gibi.
İçimi nasıl ısıttığını hissettim.
Ve artık güneşin...
Üzerime doğmasını istiyorum.
Sen artık güneşim olmuştun.
Kanayan yaralarımın kuruduğunu.
Karanlık kalbime ışık tutuğunu.
Şimdi daha iyi anlıyorum.
Ve seni bir ömür...
Yanımda istiyorum...
Can dostum...