Dostum ve O Şiiri - Osman Beyoğlu

Dostum ile sohbet eyledim geçen gece,
Dem vurduk eski günlerden,
Kırdığımız pencerelerden, basıp kaçtığımız zillere kadar...
Ne güzel günlerdi diye iç geçirdi...
Gözlerimiz, mazide kalan hatıralarla birleşti.
Kaldırdık bir daha kadehlerimizi
Selda Bağcan dan "Öyle Bir Yerdeyim ki" türküsüyle.
Bi ara sessizlik oldu aramızda,
Hatırladık ikimizde o kötü günü.
Bir yanımız bahar bahçe iken,
Bir yanımız yaprak döküyordu gerçekten...
Buda bizim hikâyemizdi.
Bizim derdimiz, bizim kaderimizdi...
Üç kişiydik evvelinde ...
Biz ve O
Aramıza çizilen kırmızı bir çizgidir O.
Ben sevdaya yakalandığım zaman,
Sevdasını dillendirmeyen dosttur O.
Yüreği patlarcasına sevse de içine gömendir O.
Ee bende boşuna yakıştırmadım
Dost kelimesini isminin yerine.
Bilemedim ilkin, anlamamıştım doğrusu,
En ufak bir kıpırtı bile hissettirmemişti.
Meğer "O" da dostuma sevdalıymış.
Yemin olsun anında çektim kendimi.
Dostuma dedim ;
-Bırak beni düşünme.
-Bırak titreyen ellerimi dert etme.
-İki tel saçım beyazladı diye dertlenme.
Yahu düş yakamdan beni daha fazla ezme...
Yolun tam ortasındaydı o an.
Ben bi yanda
Dostum karşı tarafta.
Bir bana, bir ona baktı.
Anlamadık. Ne oluyor demeye kalmadı.
Koştu hızlıca dostuma doğru.
Derken kan revan her yer...
Bir bana, bir ona bakmıştı en son.
Yıllar yılları kovalasa da
içimizi bu dert yer işte.
Unuttuk sanma. Hatıralarımızda yaşa.
Dostum, dostum güzel dostum,
Bu ne beter çizgidir bu,
Bu ne çıldırtan denge.
Yaprak döker bir yanımız,
Bir yanımız bahar bahçe...
Nağmeleriye gözyaşlarımıza karışmış kadehlerimizden içmeye devam ettik...