Ay’ın gözleri vardı,
Bir burnu ve
dudakları…
Otururdum, o ayakta dururdu.
Yoktu sırtını dayayacak kimsesi.
Konuşurduk…
Ben burayı anlatırdım,
O yıldızlardan haber verirdi.
Bazen sıkılırdı muhabbetlerden
O’da giderdi.
Tekrar alışana kadar utanırdı,
yavaş yavaş açardı bana yüzünü
Geceleri tek yoldaşım,
tek sırdaşım…
Ay’ın gözleri vardı,
bir burnu ve
dudakları…
Kayıt Tarihi : 24.11.2004 10:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ay’ın gözleri vardı,
bir burnu ve
dudakları…
Ay sektirdim yakamozdan..:))
Öner Kaçıran
TÜM YORUMLAR (1)