Dostum Şiiri - Recep Karaç

kırık aynalarda aradım seni çoğu zaman
gizli saklı masalımsı dünyalara verdin kendini
yaptıklarının doğru tada yanlış olmasının önemi yoktu
senin için hayat
zaten kapkaranlık bir boşluktu
hayallerin vardi
kurduğun hayaller
nedendir bilinmez
hep hayal olarak kaldı
ağladın
hemde hıçkıra hıçkıra
ama seni kimseler duymadı
enkaz altında kalmış cesetlere benzemeye başladın
önceleri yardım etmeleri için yalvarırken
umudunu kaybedip herşeyi oluruna bıraktın
tüm acıları kader deyip geçmeye başladın
oysa kadere inanmadığını herkes bilirdi
çoktan isyan bayrağını çıkartmıştın cebinden
bitkin bir halin vardı
yorgun gözlerinde anlamlar aramak saçmaydı
neden sonra karar verdin
kendi kendine söz verdin
sende diğer insanlar gibi olacaktın
soğuk bir eylül akşamı
ikram edilen sıcak bir çayla huzur bulacaktın sende
herkes gibi sende güneşin doğuşuna sevinecek
umut yüklü bulutların yağmurlarını bekleyecektin
olmadı
her zamanki gibi sıkıldın
farklı olma duygusu içine işlenmişti bir kere
çevrendeki insanlarla aranda hep bir mesafe olmalıydı
onlardan uzakta olmak hoşuna gidiyordu
ve bir gün
en ço istediğin şeye kavuştun
şimdi herşeyden ve herkesten uzaktasın
umarım mutlusundur
sen bizi hiç sevmedin
ama biz seni çok sevdik
dostum
toprağın bol olsun...