Dostum Şiiri - Deniz Gül 2

Gün batıyordu kızıla
dünya yeni bir karanlığa
gömülüyordu yavaş, yavaş.
ben uzanmış çimlere
sürükleniyordum yalnızlığa.
yıldızlar titrek, titrek
beliriveriyordu gökyüzünde
esen rüzgar örtüyordu üstüme karanlığı,
yorgan misali.

uzaklarda olmanın özlemi
ve duygu yoğunluğuyla,
emir altında kalacağım
yirmi dört günün hesabındayken
hüzün tanecikleri
süzülüyorlardı yüzümde

ve bir yıldız daha
kayboluyordu gökyüzünde
tutunamadan diğerlerine
gömülüyordu sonsuzluğa.
bu yok oluş
bedenimde bıçak yarasına
yüreğimde kor acısına
dönüşüyordu nedensiz.

ve sen o gece o yıldız gibi
tutunamadan kimseye...

oysa ben
dostluk tohumları ektiğimiz
o güzel günleri düşünerek
gülümsüyordum şafağın doğuşuna.
kalan günlerimin her gün batımında
yaşasam da bu titrek geceleri
gülümsüyordum sonunda şafağa.
.

anılarımı çantama koyup
soğuk geceleri bırakarak bu diyarlara
yokluğundan habersiz
düştüm İstanbul yoluna.

küçük otlar bitmişti yanı başında
boyunları büküktü, öksüzlerdi
onlar gittikçe solmaktaydı
baharın yağmurlarına inat
ve sen,
sen gittikçe.....

oysa gelip seninle kucaklaşmak
hasret gidermek vardı be dostum
nereden bilebilirdim ki
ellerimle bir avuç toprağı
parçalarcasına sıkmak
ve
bitmiş otların koynuna
göz yaşları bırakmak
kalacaktı bana.

evet! Yenik düştün ölüme.
geride emeğinle yoğrulmuş,
yokluğunun kuraklığıyla solacak,
bir sevda ve dostluklar bıraktın.

yani kısacası dostum;
yüreğimize Körüklenmiş kor acısı bıraktın.

diyeceğim Şu ki!

GÜLE GÜLE DOSTUM

( 1998 )