Dostum Şiiri - Önder Keyhıdır

Dostum,
Herkesin bir kahramanı vardır ya,
Sende benim kahramanımsın.
Ve yolunu yaşıyorsun hiçbirşeye aldırmadan,bıkmadan,yılmadan...
Ben öyle değilim.
Sen nefret ederken bile itici olamıyordun,
Oysa ben,
Severken bile itici olabiliyorum.

Bilmelisin ki sana hep güvendim,
Birgün mutlaka doğruyu bulacağını düşündüm.
İnişleri,çıkışları herdaim aşmasını bileceğini düşündüm.
Yine de bilmelisin ki seni,
Gözyaşlarımdan, dualarımdan,bakışımdan,
Öylece duruşumdan,gülüşümden,utanışımdan eksik etmiyorum.

Seni en çok nerede yanlız bıraktım bilmiyorum,
Seni en çok nerede hayal kırıklığına uğrattım,bunu da bilmiyorum.
Sana söz verip te yerine getiremediğim kaç söz var bilmiyorum.
Seni en çok nasıl kızdırdığımı,
Senden kaçıp kaçamadığımı,
Niçin nefret edip niçin çok sevdiğimi bilmiyorum.

Kelebeklerin çığlığını duyamıyorum senin gibi.,
Zühreye,o yaşlı kadına ve o delice esen rüzgara hiç rastlamadım.
İnadına en zorları sevdim.
Cem sultanı sürgünde,pir sultanı darağacında,
Yusufu kuyuda,
Köroğlunu dağlar başında sevdim.
Mecnunu,çöllerde kumları seccade ederken sevdim.
Ferhatı,elinde çekiciyle sevdiğine su taşırken sevdim
Davut Calut'u yendiğinde sevindim.
Ateş güle dönerken,
İbrahim mancınıkta
Alevlerin suya dönüşüne sevindim.
Kendine iyi bak dostum.