Dostum Şiiri - Müjgan Kızıleniş

dostum...
herşeyimsin desem
bilirim karıştırır kafanı
herden ve şeyden anladığın.
hiç bitmezsin sen bende
şu pis dünyanın penceresinden baktığımda
gördüğüm en güzel,
en unutulmaz,
en doğru şeysin sen…
seninle yaşadığım telaşlar bir başka.

kimileri ıpıssız
sonu olmayan çıkmaz koridorlarda
onlarla yaşanmıyor
anlayacağın
onlar deliksiz uykuda…

seninle büyür gibi,
seninle hiç eksilmeden
seninle çoğalarak yaşanıyor hayat.
onlarla bitiyor gibi yaşarken
seninle gönlümü delip geçiyor balıkçı tekneleri.

seninle olduğum her an
bu dünyanın kirini temizlemez belki ama
seninle
bıkmadan usanmadan
geleceğe taşırım tertemiz suyumu,
seninle her yorgunluk apaydınlık su yolu.

seninle kırmızı bir karanfil takıyorum yakama
hatırlıyorum demem
hiç unutmadım ki rengini.
şehrimin bembeyaz martıları söyledi
benden çok uzaklarda
dudaklarındaki dost kelamının hiç bitmediğini.

seni tattığımdan beri
eksilmez gönlümden tadın tuzun
dostum!
bazen,
bir nisan gecesi oluveriyorsun
bazen mayıs,
bazen haziran…
bazen dökülüyor yaprakların
kırmızı şarap renginde
eylül oluyorsun bazen
sen her mevsim
her iklim oluyorsun
sen memleketim oluyorsun.
her ne söylesem
ne anlatsam
hep en yakınım oluyorsun.
dostum
unutmak senden hep uzak
sen unutulur musun...