Dostum Şiiri - Abdullah Yılmaz

İşte küçük odamın
Küçük sandalyesindeyim.
Ve yine yazıyorum.
Ne havada
Ne de suda sebebim.
Yazmak bahane değil.
Sen diyeceğim ama
Bir sen değil.
Üşüyorum galiba.
Ellerim eskisi kadar titrek
Gönlüm uzun yolculuklara hasret.
Küçük odamın küçük sandalyesindeyim.
Ama bu sefer diyorum.
Elim kaleme varmıyor.
Yeni bir başlangıç sayıklıyorum
Taze mürekkep kokusunda.
Ve sen karışıyorsun sayfalara.
Kah mürekkepsin
Kah ağlayan çocuk
Canım ne isterse o.
Ve ben küçük odamın
Küçük sandalyesindeyim.
Unutmadan söyleyeyim.
Seni anlatıyorum.

(Paylaşmak insana mahsus değil)