Dostum Şiiri - İbrahim Çiçek

Sinemdeki yangın her gün büyüyor,
Söndürmeye gelen yoktur bir dostum.
Kılcal damarlara doğru yürüyor,
Söndürmeye gelen yoktur bir dostum.

Hani eşim dostum, hani kardaşım?
Bitmiş midir yok mu bir tek sırdaşım
Tek kalmışım, arşa çıktı ataşım
Söndürmeye gelen yoktur bir dostum.

Kor düşmüştür, her gün yanar içimde
Anlamak zor, herkes farklı biçimde
Herkesin dertleri benim içimde
Söndürmeye gelen yoktur bir dostum.

İbrahim’im böyle yandım tutuştum,
Koca koca engin dağları aştım
Hep dert kazanında kaynadım, taştım
Gerçekleri gören kalmadı dostum.