Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gönül dostum bizler dost için post oluruz şaiirler daima ince yüreklidir bir yorumdan kaçınacak kadar karamsar olamazlar daima dostluğa dostlara selam olsun gönül dostum
Tebrik ederim gönül dostum bu ne güzel şiir dost Kaleminizin gücü yine güçlü yüreğinizin sesi ellerinize hükmetmiş yüreğinize kaleminize sağlık yüreğiniz güçlü kaleminiz daim olsun 10 + puan
Kusursuz bir hece. Kutlarım.
Gönlüm sevdi seni elimde değil
Yandı bağrım acı dilimde değil
Özüm yandı ateş külümde değil
Acılar sinemde derildi dostum
Yüreğiniz dert görmesin kaleminiz daim olsun.
sizi okumayı özlemişim harikaydı kutluyorum saygılarımla
Gönlüm sevdi seni elimde değil
Yandı bağrım acı dilimde değil
Özüm yandı ateş külümde değil
Acılar sinemde derildi dostum
dost olmak dost yürekleri sevmek..zor zamanımızda ne güzelki siz bulmuşsunuz..kutlarım papatyalar yüreğinize
Ne aşkı sevdayı şöyle tatmadan
Gönlümde hasretin közü tütmeden
Şu fani devranda ömrüm bitmeden
Bütün heyecanım duruldu dostum.
Güzel bir çalışma, 6+5 ölçüsünün bütün vasuflarını yüklenen bir hüzün türküsü olmuş.
Yüreğinize ve kaleminize sağlık dostum.
selam ve sevgiyle.
DOST kelimesi hakkıyla tam manasıyla işlendiğinde güzellikleride beraberinde getirir ,tadı ve misk i amber kokusuyla.
Üstat kaleminiz daim olsun.Saygılarımla.
Yara elde değil bizde olursa
Kulağı ses değil,sözler bulursa
Demir tav olmadan örse konursa
Bükülmeden teller kırıldı dostum.
herkese karşı itibar kazandıran bir husus; empati. kendimizi bilmemiz ve herkesi kendimiz gibi görmemiz. kendimizi karşımızdaki insanın yerine koymamız... 10 puan. selam ve sevgilerimle.
Merhaba Sn. Yıldırım öğretmen,
Efendim, ne güzel bir şiir.
Yılların yoğrgunluğunu, kıyıdan köşeden de olsa sevdanın teline dokunmaklığı, yüreğin henüz canlı olduğunu duyumsatan bir şiir.
Gerçekten de dünyada öncelikle yüz görümlüğü gibi; cananın güzelliğine vurulmak kolay gibidir, ardından onun iç dünyasına doğru çekilip, karşılıklı duyumsamak ise mükemmelidir. İlki, daima yarım kalan bir vukuat olarak kalabilir. Tamamına erdirilmesi dileği ile..
Selamlar.
Saygılarımla...
Orhan Tiryakioğlu (Orhanti)
http://www.antoloji.com/orhan_tiryakioglu
Bu şiir ile ilgili 9 tane yorum bulunmakta