En yakın dostumdun bir zamanlar,
Şimdi en büyük düşmanım oldun.
Ayrıldı yediğimiz ekmek, içtiğimiz su.
Böyle miydik biz eskiden,
Yazık oldu...
Bir gün hepimiz toprak olacağız,
Belki Allah rahmet eylesin bile demeyeceksin ardımdan,
Hatta mezarımın başında güleceksin.
Gözyaşların akacak yanaklarından,
Senden nefret ediyorum diyeceksin.
Büyük nefretlerin,
Büyük sevgilerden doğduğunu da bileceksin.
O zaman bir pişmanlık çökecek yüreğine,
Keşke diyeceksin.
Ama iş işten geçmiş olacak.
Bir avuç toprak alacaksın mezarımdan...
O an film şeridi gibi geçecek
Dostluk anılarımız, ardından yaşanan kavgalarımız...
Gevşeyen avuçlarından topraklar düşecek,
Sızlayacak bedenim ama kalkamayacağım.
Gökyüzünden sana bakacağım,
O anda yağmur yağmaya başlayacak
Bilki onlar gözyaşlarım.
Tutamayacağım ellerinden,
Konuşamayacağız son bir defa.
Pişman olacağız kaybettiğimiz onca yıla.
Oysa bir dakika bile yeterdi anlatmaya,
Gözlerime baksaydın ya bir defa.
Yazık oldu sana,
Yazık oldu bana,
Yazık oldu bizim büyük dostluğumuza...
(15/12/2001)
Gül KabacaoğluKayıt Tarihi : 4.2.2007 00:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
sudan sebepler yüzünden biten dostluklara şahit oldum. birbirlerini çok seven yakın dostların ilerki pişmanlıklarını şimdiye yansıtıp çok geç olmadan barışmalarını sağlamak ne kadar güzel. dostlarınızdan vazgeçmeyin, dostluk kolay bulunmuyor...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!