Dostum Şiiri - Derya Demircioğlu

Dostum!
Bir mektup yazdım
Yine sana.
Olmayan daha doğrusu,
Taa uzaklarda olan gözlerine bakarak.
Tıpkı eskilerdeki gibi! ! !
Sokaklarda koşardık durmadan,
Annelerimiz çağırırdı gitmezdik.
Oyuna doyamazdık bir türlü.
Sonra annelerimiz ellerideterlikle
Zorla sokarlardı bizi eve.
Kışın kar altında
Kartopu oynardık bıkmadan.
Bütün bedenimiz buz tutardı.
Seni bilmem ama
Beni senin bakışların;
Kalbinin sıcaklığı ısıtırdı.
Beraber öbür mahallenin
Çocuklarıyla kavga ederdik.
Dostluğumuz kalkan olurdu
Ufacık bedenime.
Şimdi bunlardan daha büyük sorunala yaşıyorum.
Haytta kimsem kalmadı.
Gerçi öncedende yoktuya!
Htırlasana! !
Annem ben onbirimdeyken ölmüştü.
Ardından babam evlenmişti.
Azmı çekmiştim üvey anadan,
Ne dayaklar yemiştim.
Birkaçyıla kalmadan babamda ölmüştü.
Üvey annem başkasıyla evlenmişti.
Aslında üvey baba başta istememişti
Ama işlerine yardım ederim diye
Sonradan ses etmemişti.
Oda çok döverdi beni....
Bazen aklıma gelir bunlar
Ama hiç üzülmem.
Dedimya!
Daha büyük sorunlarım var
En büyüğüde sen yoksun artık! ! !
Dün mezarına gittim,
Çiçeklerin solmuş
Halbu ki yeni dikmiştim onları.
Neyse su döktüm,yenilerini de diktim.
Dostum biliyormusun?
Çok özledim seni
Gülüşünü,kokunu,
Herşeyini.
Şimdilerde yazdığın
Eski mektuplar oyalıyor.
Ama yetmiyor,
Yetmiyor dostum....