Dostsuz Yaşamak Şiiri - Niğmetullah Uçar

DOSTSUZ YAŞAMAK

Yalnızlık kaderim dostlar aramam
Ben kendi dünyama kapanıyorum
Bu halimle ele dost da olamam
Şaşkın ördek gibi dolanıyorum

İnsanlardan uzak tenha bir yerde
Ben kendi halime olmak isterim
Gönül mutlu olmak gülmek ister de
Kederlerim artar çile çekerim

Anlaşamıyorum yakınlarımla
Bencil davranışlar beni yaralar
Birlikte olursam tüm dostlarımla
Dilim acı söyler sözler karalar

Bu yüzden yalnızım sevilmiyorum
Sahte sevgiler de sunmak istemem
Mutlu olamadım gülemiyorum
Huzur bulmayınca huzur veremem

Evde huzurum yok mutlu değilim
Çevreme yansıyor içimdekiler
Umutsuzluklara gider eğilim
Çare bulamazsam bu dert beni yer

Dostsuz da yaşanır dünyada ama
Günler acı olur aylar zor geçer
Derman bulamadım gönül yarama
Hayaller karamsar olanı seçer

Güzeli görenler güzel düşünür
Ben çirkinliklere hayal kurarım
Lezzet alamadan geçiyor ömür
Gereksiz şeylerle kafa yorarım

Niğmetullah üzgün, umutsuz, bezmiş
Dost da aramıyor zaten kendine
Olumsuzluklarla bu hale gelmiş
Gizlenmiş karanlık hayallerine

Niğmetullah UÇAR
Antalya
30.09.2007